W podwojnej błądze przestrzeni

Original

W podwodnej błądzę przestrzeni,

Dusznych oparach brzmień cieni,

Cudzych potokach pragnień

I prędko owocujących ułatwień.

W zapomnianej błądzę przestrzeni.

Przyjaciele moi – od domu odrębnieni -

Niewidoczni i niesłyszani przez siebie

Nieświadomie tańczący już w niebie.

W nadziejnej błądzę przestrzeni.

Lądem mym szczęściem uduszeni.

W nowym powietrzu syconym życzliwością.

Bezgraniczną i zakorzenioną niezawodnością.

Pieśń syren

Original

Pieśń syren na wodach odległych,

żywych, wspaniałych, tajemniczych, mitycznych,

utopijnych, obiecujących, grzesznych i wiecznych.

Ich zdradzieckie iluzje spowijają dusze

Zagubione, niepewne, przepadłe, nieodważne.

Malują pejzaże przerażeń, nieuchronionych widzeń,

Portety zaginionych w glębokich morzach zdarzeń

przemykających bezlitośnie niezauważone w dal

nieuchwytną, wyczekiwaną, obawianą i niepoznaną,

Szkice utraconej pogody zalśionej błyskawicami

Jasnymi, niespodziewanymi, oszukańczymi,

przeszywającymi pragnienia prądami nieokiełznanymi.

Pieśń syren na wodach przybrzeżnych,

stęchłych, odrażających, banalnych, rzeczywistych,

zakłamanych, pustkowych: a wciąż grzesznych i wiecznych!

Po prostu

Original

Po prostu

Widzę

Po prostu

Słyszę

Po prostu

Czuję

Po prostu

Błądzę w iskrzących oczach

Po prostu

Wyciszam się w szczerym śmiechu

Po prostu

Tonę w zniewalającej woni

Po prostu

Zapadam się w pewnych ramionach

Po prostu

Kurczowo przylegam do szczęścia

Po prostu

Z serca 

Skamieniałam

Original

Kamienieją me oczy błękitne,

Obojętne, puste, nieambitne.

Umiera żar pasji wygłodzonych.

Przyziemnym wiatrem otumanionych.

Kamienieją me nogi ospałe,

Leniwe, buntownicze, zbolałe.

Umierają kroki ku marzeniom

Poddane łańcuchów zniewoleniom.

Kamienieją me ręce mizerne

Nieprawdziwe, samolubne, bierne.

Umierają wyciągnięte dłonie

Schowane w nieufności łonie.

Samo serce zaczyna kamienieć,

Zapominać, spowalniać i czernieć.

Strzela do miłości pokonanej.

Z samozagłady dokonanej.

Oczy zastygły

Nogi zatrzymały się

Ręce znieruchomiały

Serce zamarzło

Skamienia…

Original

Plujcie mi w oczy łzami

Original

Plujcie mi w oczy łzami

Nie uchylę się przed nimi

Plujcie mi w oczy łzami

Nie ugnę się pod żadną z nich

Plujcie mi w oczy łzami

Nie poddam się nigdy

Plujcie mi w oczy łzami

Nie odpuszczę pogoni

Z zalanymi policzkami

Dotrę na szczyt wytrwałości

Wywyższę swoje marzenia

Nie będę potrzebować waszych łez

Original

Przestrzeń dryfowania

Original

Jakaż dziwna cisza na pustkowiu

Po rujnującym ufność gołosłowiu.

Niesie mnie podmuch wiatru twórczego

Do bajora spełnień niemożliwego,

By strącić mnie do manowców włości

Zamkniętych pod kopułą małości.

Podstępną trucizną nasycany

Płonie ogień kreacji wciąż wzniecany

Unosząc wysoko nad sklepieniem

Gdzie łamie wszystkie kości niewzruszeniem.

Jakaż dziwna przestrzeń dryfowania

Usłana ścieżkami poszukiwania.

Original

Przegrane królestwo

Original

Uciekłam od ojczyzny plującej ogniem

Uciekłam od dłoni o nietrafnym kształcie

Uciekłam nie widząc kierunku schronienia

Uciekłam pod drzwi pozostałej nadziei

Żałosny obraz własnoręcznej miernoty

Do końca zalewa poległe oblicze

Uparcie rysuje się i piętrzy wokół

Runie na barki niczym żelazne skrzydła

Spod zapadłych gruzów nietrwałej historii

Zionie głucha rozpacz rozbieganych oczu

Szukają tych, co trafili do ich wnętrza

A teraz krok dalej tańczą w rzecze szczęścia

Tak. Żałosne, nieznośne, wstrętne, niepiękne.

Tak. Potrzeba krainy wiecznego krzyku.

Tak. Nieczuła choroba fałszu wzburzenia.

Tak. Oto jest właśnie przegrane królestwo.

Original